اورکسین یا هیپوکرتین نوروپپتیدی است که در نورون های هیپوتالاموس جانبی تولید می‌شود. این نورونها انشعابات خود را به سرتاسر مغز ارسال می‌کنند و در هر منطقه با توجه به فعالیت اصلی ناحیه، نقش تعدیلکنندگی اعمال می‌کنند. دو نقش اولیه کشف شده اورکسین شامل دخالت در فرایندهای خواب و رفتار غذا خوردن است. یکی از نقش‌های مهم اورکسین، تنظیم سیستمهای زیست-عصب شناختی مرتبط با پاسخ استرسی است. پایانه نورونهای اورکسینی و گیرنده‌های آن در نواحی مختلف مغزی مرتبط با حافظه از جمله هیپوکامپ قرار گرفته‌اند. استرس به‌عنوان یک چالش هومئوستاتیک منجر به بدعملکردی فرایندهای یادگیری و حافظه می‌شود. اورکسین در بروز علائم رفتاری و فیزیولوژیک استرس با تشدید فعالیت هسته مجاور بطنی هیپوتالاموس و افزایش ترشح هورمون آزادکننده کورتیکوتروپین اثر می‌گذارد که آن هم به نوبه خود عملکرد نورون های اورکسینی را تقویت می‌کند. این فعالسازی دوطرفه، نوعی مکانیسم بازخورد مثبت و شکلی از حافظه استرسی را در مدار خود بوجود می‌آورد. مطالعات بیشتر برای فهم بهتر عملکرد اورکسین در سیستم عصبی مرکزی و محیطی ضروری است و این یافته‌ها می‌تواند کمک ارزشمندی برای درمان بیماریها به‌عنوان مثال بیماریهای اضطرابی باشد. در این مقاله به مرور یافته‌های مطالعات اخیر در رابطه با اورکسین و نقش آن در سیستم استرس می‌پردازیم.
