مرکز تحقیقات کاربردی دارویی، دانشگاه علوم پزشکی تبریز، تبریز، ایران
چکیده: (2352 مشاهده)
زمینه و هدف: در این مطالعه، اثر درمان توام داروی ضد دیابتی ویلداگلیپتین و پسا-آمادگی ایسکمیک بر اندازه انفارکتوس و بیان میکروریبونوکلئیک اسیدهای 140 و b125(به عنوان تنظیم‌گرهای دینامیک میتوکندری در آسیب ایسکمی-پرفیوژن مجدد قلبی) در موش صحرایی (رت) مبتلا به دیابت نوع دو بررسی شد. روش‌ها: دیابت مزمن با استفاده از رژیم پرچرب و دوز پایین استرپتوزوتوسین در طی 3ماه به رتها القا شد. در ماه آخر دوره دیابتی، ویلداگلیپتین به مدت چهار هفته روزانه خوراکی تجویز شد و آسیب ایسکمی-پرفیوژن مجدد به صورت ناحیهای توسط بستن شریان کرونری نزولی چپ قدامی به مدت35دقیقه و باز شدن آن به مدت 60 دقیقه القا شد. پروتکل پسا-آمادگی ایسکمیک در شروع پرفیوژن مجدد به صورت 6 دوره متناوب 10 ثانیه‌ای ایسکمی و پرفیوژن مجدد انجام شد. پس از نمونه‌برداری از ناحیه ایسکمیک بطن چپ، اندازه ناحیه در معرض خطر انفارکتوس قلبی به روش پلانیمتری بررسی و بیان میکروریبونوکلئیک اسید 140 و b125در بطن چپ با استفاده از روش real-time PCR ارزیابی شد. یافته‌ها: ویلداگلیپتین همراه با پسا-آمادگی ایسکمیک توانست میزان انفارکتوس میوکارد را نسبت به گروه دیابتی تیمارنشده کاهش دهد، از افزایش بیان میکروریبونوکلئیک اسید b125ناشی از آسیب ایسکمی-پرفیوژن مجدد در قلب دیابتی جلوگیری کند و باعث افزایش بیان میکروریبونوکلئیک اسید b125شود. نتیجه‌گیری: ترکیب درمانی ویلداگلیپتین و پسا-آمادگی ایسکمیک با تغییر فعالیت میکروریبونوکلئیک اسیدهای دخیل در روند محافظت قلبی، موجب محافظت قلب موشهای دیابتی برعلیه آسیب ایسکمی-پرفیوژن مجدد می‌گردد.
Pirzeh L, Babapour V, Badalzadeh R, Panahi N. Concomitant effect of vildagliptin and ischemic post-conditioning on myocardial infarction and expression of microRNA-140 and microRNA-125b following ischemic injury-reperfusion injury in rats with type-II diabetes. Ir J Physiol Pharmacol 2019; 3 (1) :62-52 URL: http://ijpp.phypha.ir/article-1-347-fa.html
پیرزه لاله، باباپور وهاب، بدل زاده رضا، پناهی نگار. تاثیر توام ویلداگلیپتین و پساآمادگی ایسکمیک بر انفارکتوس قلبی و میزان بیان میکروریبونوکلئیک اسید 140 و 125b به دنبال آسیب ایسکمی-پرفیوژن مجدد قلب موشهای مبتلا به دیابت نوع دو. مجله فیزیولوژی و فارماکولوژی ایران. 1398; 3 (1) :62-52
