|
کانکسین‌های ۳۶ و ۴۳ در دستگاه عصبی مرکزی: از نوروفیزیولوژی تا نوروپاتولوژی
|
ساحل متقی    |
|
|
|
چکیده: (6 مشاهده) |
کانکسین‌ها پروتئین‌های غشایی حیاتی هستند که از طریق تشکیل اتصالات شکاف‌دار، تبادل مستقیم یون‌ها و مولکول‌های کوچک را میان سلول‌ها در دستگاه عصبی مرکزی (CNS) امکان‌پذیر می‌سازند. در میان آن‌ها، کانکسین ۳۶ CX36) ) و کانکسین ۴۳ CX43) ) به‌ترتیب در نورون‌ها و آستروسیت‌ها بیشترین اهمیت را دارند و در تنظیم هم زمانی فعالیت‌های عصبی، حفظ هومئوستاز یونی، و پاسخ‌های متابولیک و التهابی نقش کلیدی ایفا می‌کنند. شواهد فزاینده نشان می‌دهد که تغییر در بیان یا عملکرد این کانکسین‌ها با طیف وسیعی از اختلالات عصبی و روان‌پزشکی از جمله صرع، آلزایمر، پارکینسون، افسردگی، اضطراب، آسیب ایسکمیک، و بیماری هانتینگتون مرتبط است. این تغییرات می‌توانند هم پیامدهای پاتولوژیک را تشدید کنند و هم به عنوان اهداف درمانی نویدبخش مطرح شوند. این مقاله با مرور جامع مطالعات اخیر در بازه زمانی 1999 تا 2025 در پایگاههای علمی از قبیل google scholar، pubmed و scopus به همراه استفاده از کلید واژه های Connexin 36 ،Connexin 43، ،CNS Neurodegenerative diseas ،Epilepsy،Depression ،Anxiety ،Ischemia ،Parkinson ، Huntington’s diseaseبه تبیین نقش فیزیولوژیک و پاتوفیزیولوژیک کانکسین های36 و 43 می پردازد و چشم‌اندازهای آینده در بهره برداری درمانی از این پروتئین‌ها را بررسی می‌کند.
|
|
| واژه‌های کلیدی: سیستم عصبی مرکزی، کانکسین ۳۶، کانکسین ۴۳، نوروپاتولوژی، نوروفیزیولوژی |
|
|
متن کامل [PDF 620 kb]
(4 دریافت)
|
|
نوع مطالعه: مروری-با دعوت سردبیر |
موضوع مقاله:
علوم اعصاب
|
|
|
|
|
|
|
| ارسال نظر درباره این مقاله |
|
|
|
