مرتضی ابراهیم‌زاده، کمال عزیزبیگی، خالید محمد زاده سلامت، سامان پاشایی،
دوره ۵، شماره ۰ - ( ۶-۱۴۰۰ )
چکیده
زمینه و هدف: پژوهش‌های پیشین تأثیر مثبت تمرین هوازی و کورکومین بر متغیرهای مختلف در شرایط دیابت را نشان داده‌اند. ترکیب این دو مداخلات، ممکن است اثر همافزایی بر متغیرهای فوق داشته باشد. پژوهش حاضر به بررسی اثر مستقل و ترکیبی تمرین هوازی و مکمل کورکومین بر بیان ژن SIRT۱ عضله قلبی و غلظت رزیستین پلاسمایی موشهای صحرایی دیابتی می‌پردازد.
روش‌ها: ۴۰ سر موش صحرایی نر به‌طور مساوی به گروههای کنترل سالم، کنترل دیابتی، تمرین دیابتی، کورکومین دیابتی و تمرین + کورکومین دیابتی تقسیم شدند. تمرین هوازی (پنج جلسه/هفته، هر جلسه ۳۰ دقیقه با سرعت ۲۲ متر/دقیقه، شیب: ۵%) و مکمل‌دهی (۳۰ میلی‌گرم/کیلوگرم وزن بدن، سه روز/هفته) به مدت هشت هفته انجام شد. ۴۸ ساعت پس از دریافت آخرین مداخله، موش‌ها قربانی شدند.
یافته‌ها: دیابت باعث کاهش بیان ژن SIRT۱ قلبی و افزایش غلظت غلظت رزیستین پلاسمایی شد (۰/۰۰۱= p ). تمرین باعث افزایش بیان SIRT۱(۰/۰۴۴= p ) و کاهش غلظت رزیستین (۰/۰۰۱= p ) در موشهای دیابتی شد. کورکومین نیز باعث افزایش بیان SIRT۱ (۰/۰۴۸= p ) و کاهش غلظت رزیستین (۰/۰۰۱= p ) در موشهای دیابتی شد. ترکیب تمرین و مکمل نسبت به تمرین تنها/مکمل تنها اثر معنی دار و بیشتری در افزایش بیان ژن SIRT۱ و کاهش غلظت پلاسمایی رزیستین داشت (۰/۰۵ <p ).
نتیجه‌گیری: در موشهای صحرایی دیابتی، انجام تمرین هوازی همراه با مصرف توام کورکومین نسبت به استفاده از هر یک به تنهایی، اثرات مفید فاحشتری بر بیان ژن SIRT۱ عضله قلبی و غلظت پلاسمایی رزیستین دارد.
