فرناز خدابخش، مرتضی سلیمیان، رضا آهنگری کهن،
دوره ۷، شماره ۰ - ( ۱۰-۱۴۰۲ )
چکیده
توسعه قطعات آنتیبادی جهت رفع مشکلات ناشی از آنتی‌بادیهای تجاری از قبیل اندازه بزرگ آنها و فرآیندهای تولید پر هزینه و زمان‌بر درحال گسترش است. یکی از این قطعات، نانوبادیها میباشند که در سرم خانواده شترسانان یافت می‌شوند. نانوبادیها به‌عنوان کوچکترین قطعه عملکردی آنتی‌بادیها، کاربردهای بسیاری را در تشخیص و درمان بیماریهای مختلف بویژه سرطانهای جامد دارند. بااینحال اندازه کوچک آنها، سبب دفع سریع آنها از گردش خون بعد از تجویز شده که منجر به محدودیت استفاده از آنها در بالین میشود. برای رفع این مشکل، روشهای مختلفی جهت افزایش نیمه عمر پلاسمایی پروتئینهای درمانی با اندازه کوچک پیشنهاد شده است که بطورکلی بااستفاده از دو سازوکار (۱) بازگردش اندوزومی گیرنده نوزادی قسمت قابل کریستاله شدن ایمنوگلوبینها و (۲) افزایش حجم هیدرودینامیکی استفاده می‌کنند. سازوکار اول به‌صورت طبیعی در بدن منجربه افزایش نیمه عمر پلاسمایی ایمنوگلوبینها و آلبومین میشود. اتصال شیمیایی به پلیمرهای مصنوعی، اتصال ژنتیکی به پپتیدهای شبه‌پلیمری و تکرار دوتایی از توالی نانوبادی از مجموعه روشهایی هستند که با سازوکار دوم منجر به افزایش نیمه عمر پلاسمایی نانوبادیها می‌شوند. در این مقاله مروری، ابتدا به‌طورمختصر به معرفی نانوبادیها پرداخته و سپس روشهای افزایش نیمه عمر پلاسمایی آنها به‌طورمفصل بحث خواهد شد.
