زمینه و هدف:سیستم نورآدرنرژیک در بروز رفتارهای مرتبط با استرس و اضطراب دخیل است. مسیرهای عصبی استرس و سیستم نورآدرنرژیک در هیپوکمپ اثرگذاری دوطرفه بر یکدیگر دارند. لذا، در این مطالعه به بررسی اثر فعالسازی سیستم نورآدرنرژیک بر اضطراب و یادگیری در شرایط استرس پرداخته می‌شود. روش‌کار:به موشهای نر بالغ با وزن230-180 نژاد ویستار، استرس مقیدکننده به‌صورت حاد (3 روز) یا مزمن (21 روز) داده شد. یوهمبین با دوز 2 میلیگرم/کیلوگرم (تجویز داخل صفاقی) جهت فعالسازی سیستم نورآدرنرژیک تزریق گردید. پس از 24 ساعت از آخرین جلسه استرس، یادگیری اجتماعی و سپس اضطراب و رفتار جستجوگرانه و تشخیص شئ جدید در حیوانات بررسی گردید. یافته‌ها: میزان همجواری با موش آشنا (غریبه 1) نسبت به کنترل در اثر استرس حاد (0/01 >p ) و مزمن (۰/001 >p ) کاهش و با موش غریبه (غریبه 2) افزایش یافت. زمان حضور در بازوی باز ماز بعلاوه مرتفع در اثر استرس حاد و مزمن و تجویز یوهمبین نسبت به کنترل کاهش (۰/001 >p ) و در بازوی بسته (0/001 >p ) افزایش پیدا کرد. میزان بی‌حرکتی در آزمون زمینه باز در اثر استرس حاد (0/01 >p ) و مزمن (0/001 >p ) افزایش یافت، درحالیکه بدنبال تجویز یوهمبین در گروه استرس مزمن کاهش (۰/001 >p ) یافت. زمان گذرانده شده با شئ آشنا در اثر استرس مزمن افزایش (۰/001 >p ) و در شرایط استرس حاد و تجویز یوهمبین کاهش (۰/001 >p ) یافت. نتیجه‌گیری:این مطالعه نشان داد که افزایش فعالیت سیستم نورآدرنرژیک باعث تعدیل اثرات استرس مزمن می‌گردد، که حاکی ازهمکاری احتمالی سیستم گلوکوکورتیکوئیدی و آدرنرژیک می باشد.
